Başsalığı dileyen herkese teşekkür ederim.

Günlerdir içimde fırtınalar kopuyor. Keyfsizim. Ama bunun babaannem ile ilgisi yok.
Buraya içimi dökeyim mi dökmeyeyim mi diye düşünüp duruyorum.

Babaannem, annem ve babamın ayrılması için neredeyse hayatı boyunca mücadele etmiş bir insandı. Bunu başaramadı. Fakat başardığı şey, kendi çocuklarının birbirleriyle görüşmemesi oldu. Amacına ulaşsaydı, ben ve kardeşim herhalde öksüz kalırdık.
Ve 3 yıl önce yaptığı şey de zaten onu o günden beri görmememe sebep oldu.

Herşeye rağmen nur içinde yatsın, allah rahmet eylesin, mekanı cennet olsun.

Beni üzen başka bir olay daha var.

Eşim beni yıllardır uyarmasına rağmen, birisine güvenim hep sonsuzdu. Eşim gözlerini aç, bu kadar kör olma demesine rağmen, ben ona inanırdım.

Çok safmışım (aslında burada kendime başka bir kelimeyi daha çok yakıştırıyorum).

İnsanlara hemen güveniyorum. Herkesi kendim gibi zannediyorum. Yaptığım iyiliklerden hiçbir zaman karşılık beklemem. Ve severek yardımcı olurum. Bana kazık atılsa da (ki bu kişiden kaçıncıydı), birkaç gün sonra unuturdum.

Fakat eşim haklı çıktı. Seni kıskanana güvenme derdi. Çok şey dedi.

Hatta bu duygularımı burada paylaşmamı da istemedi. O okur diye. Ama umrumda değil. Günlerdir içim huzursuz.

Zaten ucundan biraz yazmış oldum. Belki bu biraz rahatlatır beni..