Kızım bu ne acele:)

Ben şimdi blogumu yeni açtım ya, kurcalayıp duruyorum arada.
Salı gününden beri comment göndermek istediğim kişilere ulaşamıyorum. Karşıma sürekli teknik arıza gibi birşey çıkıyor.
Önceleri genel sandım. Yani herkeste böyledir diye. Sonra baktım ki herkes yorum gönderebiliyor.
Bir tek kendi postumdaki yorumlara cevap verebiliyorum, o kadar.
Galiba kendi kendime ayarları mı bozdum ne?
Akşam eşime danışayım bari. Kendisi bilgisayardan ne kadar anlıyorsa, ben bir o kadar anlamıyorum da:))

Bir de ben aceleciyim ya, bekleyemem şimdi akşama kadar.
O yüzden buradan gönderiyorum commentlerimi:)


Sevgili KUĞU, benim de ne yazık ki sebze ve meyve ile aram yok. Tam bir etoburum ben. Hamur işlerine ve abur cubura bayılırım. Mesela önümde duran meyveyi soymaya üşenirim de, gidip mısır patlatmaya üşenmem:)
Çok kötü bir beslenme alışkanlığım vardır ne yazık ki.
Ama miniklerimin beslenmesinde çok özen gösteririm. Her gün 2-3 çeşit meyve yemelerini sağlarım. Fakat kendim de yiyeyim diye aklıma gelmez o sıra.
Bir de insanın yeme alışkanlığını değiştirmesi çok zor galiba:)


RENKLER ellerine sağlık, nefis gözüküyor valla. Tam benlik olmuş hepsi:) Mantılar o kadar minik ki, kaç saat sürdü allah aşkına?
Rejim konusunda moralinin tekrar düzelmesi iyi. Zaten yavaş verilen kilolar hemen geri dönmüyorlarmış, bilirsin.
Sen yeter ki motivasyonunu kaybetme:))


CEYDA'cım, işte böyle bir büyüsü var bu güzelim şehrin. İnsan İstanbul'u bırakınca, fazla dayanamıyor galiba:)
Bir de sen ne güzel kendi işini yaparken yoruluyorsun. Ya ev işi yapmaktan yorulsaydın:))

KURUNANE, bayağı bir evhamlanmışsın. Bak ne güzel turp gibi sağlammışsın, geçmiş olsun:) Ama haksız da değilsin. Bu gibi durumlarda insanı en çok endişelendiren çocukları oluyor.
Benim büyük oğlan da kardeşi dünyaya geldiğinde bir korku sendromu geçirdi. Aslında devam da ediyor hala. Akşamları ben olmadan kesinlikle yatmıyor. Sonra dalmamışsa, arada bana dönüp 'iyi, canavara dönüşmemişsin' diyor. Geçer herhalde bu dönemler:)


Abarttım değil mi burdan comment göndermekle?
Ama ne yapayım. Bende de kafa kalmadı ki sabahtan beri. Adamın biri (ya da kadının) bırakmış arabasını bizim caddeye, çekip gitmiş, nereye gittiyse.
Bütün sokok arabanın alarmından inliyor. Herhalde buralarda yok ki, duymuyor.
Bu alarmlar belli bir süre sonra susmazlarmıydı? Burdaki durmak bilmiyor.

Bu sabah büyük çekirdeğim okula giderken, heyecanla dün akşam kesip boyadığı mor kalbi de yanına aldı.
Öğretmenine mi vereceksin diye sordum. Hayır dedi. Söylemiyecekmiş bana.
Ben de başladım sınıfındaki kız arkadaşlarının isimlerini saymaya.
Hani bir isimde kıkırdayıp da kendini ele verir diye.
Ama sonra açıldı kendisi bana. Servisinden birine verecekmiş.
Şimdi bizimkisi servisteki en küçük eleman olduğundan (kendisi henüz anasınıfında), sordum kim diye. Tabii ki söylemedi. Sadece 13 yaşında olduğunu belirtti:)
Bakarmısınız, bizimkisi 5, mor bir kalp vereceği kız da 13 :))
Gündemde var zaten genç delikanlıların kendinden büyük bayanlarla beraber olmaları tartışması. Ama bu delikanlılık sınırının 5'e ineceğini tahmin etmezdim:P

Bakalım eve döndüğünde neler anlatacak. Gerçi normalde de birşey anlattığı olmuyor ki, bu ömemli meselesini anlatsın:)
Erkek çocuklarına has bir özellik galiba, olup biteni anlatmamak:))